के हो यो ?

मशानघाटका छारमाइ अउँरेको
न्याराइ कुक्कु जसो यो,
कँणाँनका बीचमाइलै एक्कलोइ हाँसि रन्छ,
उब सास ऊन सास फेद्दोइ,
न बाँच्या जसो,न मरे जसो,
भरमकि मालामाइ
झुण्णिरन्छ ।

शुख्खको साथ खोज्जोखोज्जोइ,
खुशिले हाँस्स्या समय पर्खनोइ,
चिन्ताकि चद्धरले बेणिरन्छ ।

कसैलाइ नपयालइ,
कसैले नधेक्यालइ,
आफु आफुइ लुकामारि खेलिरन्छ ।

जून माँनौ कि,
ठण्ण बताश भणौ,
धुनिको आगो माँणौ कि,
हिउनको घाम भणौ,
सम्ज्या बरे त, शाँच्चि,
भितर भितरै पोलिरन्छ ।

कन्ज्याई मानसौनकि भीण खोजन्छ,
कन्ज्याँइ एकान्त सुनसान चाईन्छ,
निखली आसमाइ,
अलिना प्यासमाइ,
कभै टुट्ट्या, कभै जोणिन्या,
यो त अनकसोइ अनकसोइ लागिरन्छ ।

महलकि बारदलि भयालै,
घरको पटकन भयालइ,
खोज्या त यो जाँ लै पाइन्छ होलो,
तब लै
बलन पस्याबरे
देणाका दियामाइ बस्या जसो
रुक् रुक् बलि ब रन्छ ।

मेरा भायौ ! भण्णा कन,
तमरा जिबन जसो,
मेरा जोबन जसो,
आएको गएको केइ नजाणिन्या,
के हो यो ? हो के यो ? यो के हो ?