श्रीमान, काठमाण्डौलाई म राजधानी मान्दिन्

घण्टाघरको अभिमान बोकेर

श्रीपेचको शान देखाउने

यो लाचार खाल्डोलाइ

थुप्रै बिन्तिपत्र चढाए,

तर यसले आकाशमात्र ताकेर हिडदोरहेछ,

पाइतालाका दुख सम्झन नै नखोज्दो रहेछ

यो चिसो ढुंगो त

परिश्रमको पसिनाको

गन्ध आएमा बिच्किदो रहेछ,

यो आफ्नो बारीको स्वादमा मुख बिगार्छ, 

परायासित पुच्छर हल्लाउछ

आफनालाइ हेप्छ

त्यसैले यसलाई म छातिमा बोक्न सक्दिन्,

श्रीमान, यस काठमाण्डौलाइ म राजधानी मान्दिन ।।

सुप्रिम सपना देख्दै

यो

डिनर र ककटेलमा स्वघोषित महानायक बन्छ,

अर्काको दरबारमा

व्दारे भएर बस्न पाए पनि

यो आफुलाइ बुध्दिमान महान भन्छ ,

उता मोफसल तिर

हुरिले छानो उडाएको खबर पायो भने

यो हाँस्छ

खाडीबाट आएका लाशमा यो रेमिट्यान्स खोज्छ

त्यसैले यो सम्बेदना शुन्य

काठमाण्डौलाइ म अब छातिमा बोक्दिन

श्रीमान, यस काठमाण्डौलाइ म राजधानी मान्दिन ।।

यसलाइ म राजधानी मान्दिन।।

यो उल्टो सुल्टो बकेर भए पनि आफ्नै लिढेढिपी बोल्छ

नेता भन्छ तर तस्कर बन्छ

यो चरित्रहीन बासी बिचारको बकुल्लो लाइ

आत्मा साछी राखेर म आफनो भन्दिन

अब यसलाइ म छातिमा बोक्दिन

श्रीमान, यस काठमाण्डौलाइ म राजधानी मान्दिन ।।

श्रीमान, यसलाइ म राजधानी मान्दिन ।।

 (०७०-०२-१५, गणतन्त्र दिवस, काठमाण्डौ)